السلام علیک یا ثارالله و ابن ثاره

خدا صاحب خون امام حسین و حضرت علی

در دوران امیرالمؤمنین(ع)، چون برای یک عده، مقام اهمیت پیدا کرد؛ با علی(ع) درافتادند. حالا بیست و پنج سال هم از رحلت پیغمبر(ص) گذشته است و خیلی از اشتباهات شروع شده است. نَفَس امیرالمؤمنین(ع)، نَفَس پیغمبر(ص) است. اگر این بیست و پنج سال فاصله نشده بود؛ امیرالمؤمنین(ع)، برای ساختن آن جامعه، هیچ مشکلی نداشت. اما امیرالمؤمنین(ع) با چنین جامعه‌یی مواجه شد. جامعه‌یی که «یاخذون مال اله دولا و عبادالله خولا و دین الله دخلا بینهم» جامعه‌یی که ارزشها در آن، تحت‌الشعاع دنیاداری قرار گرفته است. این جامعه‌یی است که وقتی امیرالمؤمنین(ع) می‌خواهد مردم را به جهاد ببرد، برایش آن همه مشکلات و دردسر دارد.

اکثر خواص دوران امیرالمؤمنین(ع) کسانی بودند که دنیا را بر آخرت ترجیح می‌دادند. نتیجه این شد که امیرالمؤمنین(ع) مجبور شد سه جنگ راه بیاندازد! عمر چهار ساله حکومت خود را دائماً در این جنگها بگذارند! آخرش هم به دست یکی از آن آدمهای خبیث، به شهادت برسد.

خون امیرالمؤمنین(ع)، به قدر خون امام حسین با ارزش است. شما در زیارت وارث می‌خوانید: السلام علیک یا ثارالله و ابن ثاره یعنی خدای متعال، صاحب خون امام حسین(ع) است و صاحب خون پدر او، یعنی امیرالمؤمنین(ع) است. این تعبیر برای هیچکس دیگر نیامده است. بدیهی است هر خونی که بر زمین ریخته می‌شود؛ یک صاحبی دارد – صاحبان خون – کسی که کشته می‌شود؛ پدرش صاحب خون است؛ فرزند او صاحب خون است؛ برادر او صاحب خون است؛ عرب، این را ثار می‌گوید. آن خونخواهی، آن مالکیت حقِ دم –حق خون- را ثار می‌گویند. ثار امام حسین(ع) مال خداست. یعنی حق خون امام حسین(ع)، متعلق به خداست و همچنین امیرالمؤمنین(ع)؛ صاحب خون این دو نفر، ذات مقدس پروردگار است.

منبع: خواص و لحظه‌های تاریخ‌ساز3-1 ، مؤسسه فرهنگی قدر ولایت، ص37